#1 Thuiskomen
Luister je liever naar The Soul Letters? Klik dan op de audio hieronder.
THE SOUL LETTERS #1
Thuiskomen
Lieve jij,
Ik schrijf je deze eerste brief met een vol hart. Waarschijnlijk had je ‘m helemaal niet verwacht. Het zou immers al jaren geleden kunnen zijn dat je ooit je e-mailadres bij me achterliet voor een nieuwsbrief die je allang bent vergeten bent.
Nieuwsbriefideeën had ik in de afgelopen zeven jaar, waarin ik werkte als alignment en business coach, in overvloed. Maar er daadwerkelijk één versturen, dat deed ik nooit. Vanuit mijn denken voelde dat als een tekort. Zoals al die 101 to do’s die in een overzichtelijke Trello-lijst elke ochtend op me wachtten en me met van die strakke, opgetrokken wenkbrauwen en de handen over elkaar gevouwen aankeken.
Ideeën en slimmigheden om mijn bedrijf op te schalen en mijn omzet te verhogen. Tikte ik er een paar weg, dan verschenen er onmiddellijk weer nieuwe to do’s onder aan de lijst. Die lijst, die werd nooit korter, maar alleen maar langer en gaf me voortdurend een gevoel van tekort. Ik had blijkbaar veel te weinig uren in een dag, deed regelmatig hijgend mijn werk en was klaarblijkelijk telkens nog niet waar ik moest zijn.
Terwijl ik, als ik echt eerlijk met je ben – en dat is mijn intentie met deze brieven – diep van binnen al die tijd wel wist dat ik in essentie geen alignment en business coach ben, maar een schrijver.
Vanaf mijn achttiende zat ik in mijn wachttijd. Zo voelde dat. Ik wist met heel mijn wezen dat ik hier op aarde ben om te schrijven. Over innerlijke en collectieve transformatie en over hoe die twee met elkaar samenhangen. Ik wil ontwarren. De gelaagdheid van het leven, mens- én zielzijn blootleggen, zodat steeds meer mensen kunnen leven vanuit hun ware natuur en er een nieuwe wereld kan worden opgebouwd vanuit liefde.
En terwijl ik dat overzag, had ik mijn eigen wonden nog aan te kijken en stond er nog een flinke dosis karma op me te wachten (weet dat ik nu ook een beetje glimlach, want heel zwaar neem ik dat nu niet meer). Zo nu en dan probeerde ik het schrijfwerk dat ik voor me zag wel op te pakken, maar het kwam nooit van de grond zoals ik het wilde. Mijn schrijfwerk, zoals dat gaat met schrijven en welke vorm van expressie dan ook, legde telkens bloot waar mijn blinde vlekken zaten. Waar ik het geheel nog niet kon overzien en in mijn denken vluchtte.
Daarom klopt de term wachttijd ook niet. Want ik wàs nog niet klaar voor wat ik hier kom doen. En nu ik dat wel ben, begrijp ik dat ieder moment perfect is zoals het is. Ieder moment heeft een eigen plaats, een eigen tijd en een eigen functie die bijdraagt aan het grotere verhaal dat voortdurend wordt geschreven in een co-creatie tussen jouw Zelf en het Leven.
Het heeft geen enkele zin om te rennen in een trein. Daarmee bereik je nooit sneller de bestemming die je voor ogen hebt. Maar ook die metafoor klopt niet, want er is geen enkele bestemming te bereiken. We kunnen alleen thuiskomen. In ons Zelf en in Heelheid. Dat is niet iets om na te streven. In mijn ervaring is thuiskomen eerder iets wat je op den duur ten deel valt. Het is het bijna logische gevolg dat wanneer je steeds meer aflegt en opschoont van wat je niet wezenlijk bent, er uiteindelijk steeds meer wezenlijks overblijft.
In dàt proces kunnen we onszelf wel degelijk helpen. Door regelmatig stil te staan, maar vooral te voelen, wat wel en niet voor ons klopt. En daar komen ook de to do lijsten en alle dingen die we onszelf opleggen maar moeizaam of helemaal niet van de grond komen. Ja, natuurlijk is er soms sprake van zelfsabotage en kunnen we door weerstanden heen.
Maar vaak – en ik denk dat we dat zó vaak over het hoofd zien in de maakbare wereld waarin we leven – is veel van wat je denkt te willen of moet bereiken helemaal niet wezenlijk voor jou en kom je daarom niet tot handelen. Niet alle weerstand is fout en moet uit de weg worden geruimd met de zoveelste mindset-oefening of hypnosesessie. Sommige weerstand is niets anders dan een opeenstapeling van zachte fluisteringen in onszelf die we veel te lang genegeerd hebben en ons alleen maar willen wijzen op wie we werkelijk zijn.
En daarom wil je als afsluiting van deze brief graag deze vraag stellen: wat is wezenlijk voor jou? En wat zijn de dingen die je nastreeft, die je denkt te willen of te moeten, de zaken die je jezelf wekelijks oplegt maar moeizaam gaan en maar niet van de grond komen? Waar in je leven bevindt zich de weerstand die geen zelfsabotage of trauma is, maar eerder een wegwijzer in de richting van meer heelheid?
Ik ben benieuwd. Laat het me vooral weten als je het met me wilt delen. Ik ontvang ook graag brieven terug met vragen of overdenkingen. Voor nu wens ik je een hele fijne week, tot de volgende brief.
Liefs,
